Sesetengah orang menegaskan bahawa negara harus memberi tumpuan secara eksklusif kepada pembangunan ekonomi supaya dapat menghapuskan kemiskinan, manakala yang lain percaya bahawa pembangunan membawa kepada masalah alam sekitar dan oleh itu harus digantung.Pada pandangan saya, ia hanyalah persoalan penekanan yang berbeza: kedua-dua pandangan mempunyai justifikasinya bergantung kepada keperluan negara yang berbeza.

Di satu pihak, memang masuk akal bahawa negara-negara miskin harus mengutamakan pertumbuhan ekonomi yang pesat berbanding implikasinya terhadap ekosistem.Dari sudut pandangan penyokong ini, masalah yang meletihkan negara-negara ini bukanlah habitat flora dan fauna tetapi ekonomi yang mundur, sama ada produktiviti yang rendah dalam pertanian, pelaburan yang tidak mencukupi dalam infrastruktur, atau berjuta-juta kematian akibat kelaparan dan penyakit.Memandangkan pertumbuhan ekonomi yang merangsang ini dinobatkan sebagai amat penting dalam menyediakan dana untuk menangani masalah ini.Satu contoh yang meyakinkan ialah China, di mana peningkatan ekonomi yang meruncing sepanjang setengah abad yang lalu telah menyaksikan penurunan mendadak dalam populasi miskin dan penghapusan kebuluran.
Walaupun hujah mempunyai peranannya untuk dimainkan di kawasan kurang maju, ia tidak cukup wajar untuk mendiamkan mereka
pencinta alam sekitar yang memprotes di jalanan di negara perindustrian, yang telah pun mengalami akibat yang merugikan ditambah dengan ganjaran ekonomi.Di Amerika, sebagai contoh, populariti kereta persendirian telah menjadi punca utama peningkatan karbon dioksida.Selain itu, kos untuk menangani kesan buruk beberapa projek perindustrian mungkin lebih besar daripada sumbangannya kepada sistem cukai, memandangkan hakisan tanah jangka panjang dan pencemaran sungai akibat pencemaran berbahaya-kebimbangan ini dari perspektif ekonomi juga menimbulkan dakwaan bahawa pertumbuhan tidak seharusnya mengorbankan alam sekitar.
Kesimpulannya, setiap kenyataan mempunyai justifikasinya dari perspektif tertentu, saya akan mengatakan bahawa ekonomi sedang pesat membangun boleh mengambil pengajaran daripada negara-negara perindustrian dalam pengalaman mereka dalam menangani hubungan antara pembangunan dan sistem ekologi, dan oleh itu memulakan strategi yang lebih komprehensif yang memenuhi permintaan mereka.